Epilog

Kilka miesięcy później | skocznia Holmenkollbakken | zawody PŚ

________________________________

Obserwowała, jak jej przyjaciel właśnie zajął miejsce przeznaczone dla lidera i szeroko uśmiechał się do kamery. Sama uśmiechnęła się pod nosem, bo widziała, że jest szczęśliwy. W jego życiu powoli zaczynało się układać, a to za sprawą drobnej brunetki, którą poznał podczas otwartego treningu dla kibiców. Był w pełni szczęśliwy, a także wdzięczny Carinie za to, że pokazała mu znaczenie miłości, ale nie dała się zdobyć. Bo priorytetem dla niego była przyjaźń z Johannem, którego nie chciał zranić. Mimo uczucia, jakim darzył dziewczynę, nie mógł odebrać jej swojemu przyjacielowi, bo obowiązywała ich zasada: kto pierwszy, ten ma drogę wolną.

Zapewne gdyby nie szczera rozmowa chłopaków, to już dawno wyjechałaby z Norwegii, by zapomnieć o tym co było, by i oni zapomnieli. Ale w życiu czasem bywa tak, że wszystko się kończy dobrze. I Carina coś o tym wiedziała. 

Bo właśnie spojrzała w bok i zobaczyła piękne tęczówki swojego chłopaka, które witały ją każdego poranka, które dawały tyle radości i w których widziała miłość, troskę i zaufanie. Szatyn uśmiechnął się i przytulił mocno do siebie. Kochała go. Uświadomiła sobie to uczucie dopiero wtedy, gdy doszło do niej, że może go stracić. I pomyśleć, że w życiu musi stać się jakaś tragedia albo wydarzenie, które da nam wiele do myślenia. 

- Kocham cię. - wyszeptała składając na jego ustach czuły pocałunek. 

- Ja też się kocham. - uśmiechnął się szeroko. - Kocham się za to, że mam takie cholerne szczęście, jak ty. - powiedział. 

- No proszę was, nie migdalcie się na środku placu! - usłyszeli radosny głos przechodzącego obok Fannemela. - Damski jest wolny, jak chcecie to polecam. - poruszał zabawnie brwiami, po czym zarzucił na ramię swoje narty i udał się na skocznię.

- Kusząca propozycja. - wyszeptał wprost do jej ucha, wywołując tym samym u niej ciarki. 

- Nie możesz się przemęczać, pamiętasz? - odsunęła się od niego i puściła oczko. - Nie mam zamiaru narażać się twojemu lekarzowi. - dodała.

Chłopak z uśmiechem przekręcił oczyma i ponownie przytulił do siebie blondynkę. 

- Jak tak na was patrzę, to czuję, że muszę zacząć oszczędzanie na wesele. - powiedziała stojąca nieopodal matka Cariny. Oderwali się od siebie i spojrzeli na nią. - Chyba nie zaprzeczycie. - zaśmiała się. 

- Zaprzeczymy. Johann to duże dziecko, mamo. - dziewczyna zostawiła swojego chłopaka i podeszła do matki. - A mi się nie śpieszy do matkowania. - dodała. 

- Pani jej nie wierzy. - nagle znikąd pojawił się uśmiechnięty Daniel. - Ja nie mogę spać po nocach przez te ich zabawy. - jęknął. - A to się kneblują, a to piszczy jedno przez drugie, a to Johann wrzeszczy na pół domu, że jest mu dobrze, a to Carina chce więcej... - zaczął wyliczać, a z każdym kolejnym słowem Johann i Carina robili się bardziej czerwoni na twarzy. 

- Chyba czas poszukać jakiegoś mieszkania. - szepnął Johann i ucałował swoją dziewczynę w skroń, mocno do siebie przytulając.

****

Troje młodych ludzi, którzy nie do końca wiedzieli czego od życia chcą. Którym życie stawiało na drodze wiele niespodziewanych zwrotów akcji, kilka problemów, chwil uniesień, zawodów, łez. Pomimo złych kontaktów z matką Carina w końcu odnalazła z nią wspólny język. Jednakże do czego musiało dojść, by obie w końcu doszły do porozumienia. Czy tu aby na pewno potrzebna była choroba Johanna? Czy bez tego nie pogodziłyby się? Mniej szczęścia od niej miał jej chłopak, którego rodzina kompletnie olała. Choroba dziecka powinna zmienić podejście najbliższych, sprawić, że relacje ulegną zmianom. Niestety w jego przypadku to nie było możliwe. Żal żywiony do niego za nic wziął górę nad rozumowaniem rodziców. Stwierdzenie, że z rodziną wychodzi się ładnie na zdjęciu, jest w stu procentach odpowiednie do jego sytuacji. Daniel? Daniel był osóbką, która nie znała miłości. Był z dziewczyną, która ciągnęła od niego korzyści materialne, która zdradziła go ze zmarłym chłopakiem osoby, która pokazała mu znaczenie miłości. 

 Czasem popełniamy w życiu wiele błędów, ale zastanówmy się nad tym, ile błędów popełniła ta trójka, która nie wiedziała czego chce. Bo tych błędów było sporo na każdym kroku. 

W ich przypadku jedno znaczyło wiele dla drugiego, ale..

Nie możesz być wszystkim dla każdego.

The end...

Ostatni wpis od autorki na tym blogu..

To opowiadanie było moim debiutem, pierwszym pisarskim dzieckiem, dlatego też cholernie ciężko mi się z nim rozstać. Starałam się by epilog oddał choć trochę uczuć, jakie kierowały mną podczas jego pisania. Nie wiem, czy mi się to udało. Nie zamierzam się nad tym zastanawiać, gdyż łezka się w oku kręci na wieść, że to koniec. 

Z całego serca chciałabym podziękować: Agata Grzesik, Colly, Aleksandra Nowek, Anette 15, Alexandra Terrible za wszystkie ciepłe słowa, za docenienie mojej pracy, za motywowanie mnie do działania, za śledzenie losów tych bohaterów. Jesteście najlepsze! 

Oczywiście dziękuję też innym osobom, które wpadały na bloga i zostawiały po sobie ślad. Dziękuję czytelniczkom, które nie komentowały, ale czytały. Dziękuję za tyle wejść, których liczba ciągle wzrasta. 

Dziękuję.

Jeśli mogłabym mieć do Was prośbę, to chciałabym by każdy (lub większość) kto czytał, niech zostawi po sobie ślad w postaci komentarza. Chciałabym zobaczyć, dla kogo pisanie tego bloga sprawiało mi przyjemność. 

Jestem tutaj:  Logika serca jest niedorzeczna.

Jestem także tutaj: jego spojrzenie...

Pozdrawiam i zapraszam do czytania opowiadań wspomnianych wyżej!

Buźka! ;*