11. Pomóż mu..

~Carina~

Naciągnęła na uszy zimową czapkę, wysiadając z auta Daniela. Chłopak zgasił silnik i oparł się o zagłówek, podczas gdy ona walczyła z zaspami, które usypane były przed dojściem do domu jej matki. Kobieta zachowała się perfidnie i egoistycznie, ale Carina nie potrafiła taka być. Wiedziała, że musi być przy swojej matce, gdy jest w ciężkiej sytuacji, a nie odwracać się do niej plecami. Dla niej podstawą była pomoc ludziom, którzy tego wymagali. Nawet jeśli pomoc zostałaby nieodwzajemniona i wszystko potem wróciło do normy.

Drzwi były otwarte, więc weszła do niedużego budynku, po czym rozebrała się i niepewnie weszła w głąb domu. Usłyszała szloch dochodzący z kuchni, więc w tamtą stronę się udała. Jej matka siedziała zapłakana przy stole. Blondynce zrobiło się jej jeszcze bardziej żal, gdyż nie widziała matki w takim stanie nigdy, nawet po śmierci swojego ojca.

- Mamo. - szepnęła podchodząc bliżej niej. 

Kobieta odsłoniła zapłakaną twarz i szybko zatopiła się w ramionach córki. 

- Uspokój się. - szeptała gładząc ją po plecach. 

Dziewczyna doskonale wiedziała w jakim stanie i jak się czuje jej matka. Wszak sama przeżyła śmierć swojego ukochanego, który, jak się okazało, oszukiwał ją przez większość czasu. 

- Porozmawiamy? - zapytała odsuwając się od płaczącej kobiety. - Opowiedz mi wszystko od początku. - rzekła siadając na stołku i ujmując w dłonie dłoń swojej matki. 

- Pokłócił się z Andreasem. - powiedziała. 

- O co? - zapytała. - Tak w ogóle gdzie on jest? 

- Andreas chciał od niego pieniędzy, nakłaniał do sprzedania domu, potem motocyklu.. Tobias jeszcze dziś rano stał w tych drzwiach. - zaniosła się płaczem. Zasłoniła twarz drugą ręką i cicho szlochała w rękach. 

- Gdzie jest Andreas? 

- Nie wiem. - wzruszyła ramionami. - Zniknął z naszymi pieniędzmi, które trzymaliśmy w domu. Miałaś rację, że to zwykły drań i kryminalista. - przyznała. - A ja głupia stałam za nim murem, broniłam, bo był ukochanym synkiem Tobiasa.. Córeczko, tak bardzo mi wstyd.. - wyszlochała. 

Przymknęła oczy, które w tym momencie zaszły łzami. Nie była gotowa na tego typu wyznania, a na wyłączne pocieszanie swojej matki. 

- Jak to się stało? - zapytała. 

- Był zdenerwowany, a zawsze jak był w takim stanie to wsiadał na swój motocykl i jechał przed siebie.. - westchnęła. - Na drogach jest szklanka, to nie jest odpowiednia pogoda na przejażdżki motocyklem.. Wpadł w poślizg. - zakończyła. - Jego serce bije, ale mózg nie.. I nic nie da się zrobić...

- Tak mi przykro. - powiedziała dziewczyna. 

- Powinnam zająć się przygotowaniem pogrzebu, załatwianiem wszystkich formalności, a ja zanoszę się płaczem i zastanawiam, czy wyrazić zgodę na to, by jakiś chłopak dostał jego serce.. 

Szerzej otworzyła oczy. Przez myśl przemknęła jej tylko jedna osoba, która właśnie w tym momencie potrzebowała takiego serca do życia. 

- Jaki... Jakiego chłopaka? - zapytała Carina. 

- Doktor powiedział, że jest młody, a reszty danych dowiem się, jak zdecyduję się na przeszczep. - odparła. - Nie chcę żeby jakiś smarkacz nosił w sobie serce mojego męża. - otarła rękawem spływającą po policzku łzę. 

- Pomóż mu.. - wyszeptała dziewczyna ślepo patrząc się w obrazek wiszący na ścianie. - Proszę cię, pomóż mu.. - przeniosła wzrok na kobietę. - On nie może umrzeć, mamo. - wyznała. 

- Znasz tego człowieka? - przytaknęła. - Skąd? 

- Johann pomógł mi wtedy, kiedy zostałam na lodzie i nie miałam nikogo. - kobieta ścisnęła dłoń swojej córki, gdy ta schyliła głowę i z jej oczu popłynęło kilka łez na tamto wspomnienie. - Jest dla mnie... kimś ważnym. 

Dziewczyna poczuła wyraźną ulgę, gdy te dwa słowa przeszły przez jej gardło. Do tej pory nie miała komu o tym powiedzieć, ale też sama nie była pewna. Dopiero gdy dowiedziała się o tym, że Johanna czeka śmierć wszystko powoli zaczynało do niej dochodzić. Przejrzała na oczy i dostrzegła wszystkie jego walory, dobre cechy. W końcu, jak sama przyznała, był dla niej kimś ważnym, a także pomógł, gdy nie miała nikogo obok siebie. Jednakże męczyły ja cholerne wyrzuty sumienia, bo pierwszy raz w życiu kochało ją dwóch chłopaków, których przyjaźń do tej pory zwyciężała wszystko, a teraz pojawiła się ona - która kocha jednego, a nie chce skrzywdzić tego drugiego..

~Daniel~

Zaraz po tym, jak dostał esemesa od blondynki, która napisała, że wraz z matką jedzie załatwiać wszystkie formalności, ruszył spod białego domu i pojechał prosto do Andersa. Potrzebował wygadać się komuś, kto choć papla nie od rzeczy - nie wyda go.
- Już się stęskniłeś? - roześmiany Fannemel przetarł oczy dłonią i wpuścił kolegę do środka.
- Masz piwo? - zapytał zdejmując kurtkę.
- Piwa nie, ale jakiegoś łiskacza pewnie mam. - odparł.
- Super. Dawaj. - ponaglił go blondyn i wszedł do salonu. Zrobił sobie miejsce na kanapie poprzez przesunięci pustych pudełek po pizzy i wygodnie oparł się o oparcie. - Długo mam czekać? - jęknął.
- Cholera, to nie bar, poczekaj chwile! - krzyknął starszy Norweg gdzieś z oddali. - Chcesz lód?
- Może być. - odpowiedział.
- No to co cię do mnie sprowadza? - zapytał wchodząc do pomieszczenia z tacą, na której stała butelka, szklanki i miska z lodem. - Czekaj, niech zgadnę. - podrapał się po brodzie w geście zamyślenia. - Carina?
- Już mało brakowało, a byłaby moja.. - westchnął, opróżniając szklankę z alkoholu.
- Mówiłem ci, że Karaiby to dobry pomysł? To nie. Nie słuchasz mnie nigdy.
- Bo co z nią mam robić na Karaibach? Tarzać się w pisaku? W morzu utopić, jak da mi kosza?
- Przelecieć ją raz, a porządnie i się zakocha! - przewrócił oczyma. - Taki duży chłopak, a taka dupa wołowa.
- Powiedział Fannemel, który nie ma dziewczyny. - odparł.
- Z Anniką ci się udało. - zignorował jego uwagę.
- Annika wepcha dupę do łóżka każdemu, kto ma kilka zer na koncie i jest przystojny. Carina taka nie jest. - westchnął. - Chociaż wczoraj prawie by do tego doszło...
- Stary, opowiadaj! - Fannis wziął do ręki butelkę i patrząc z zaciekawieniem na kolegę, nalał do jego szklanki trochę cieczy.
Blondyn w skrócie zabrał się za opowiadanie wszystkiego, a tamten siedział i słuchał go z zaciekawieniem.
-... sąsiadka zapukała do drzwi i się skończyło. - dokończył. - Potem udawała, że mnie nie widzi i poszła spać.
- No to problem, rzeczywiście. - powiedział. - Zabierasz się do niej, jak pies do jeża!~
- Bo to jest typowy jeż! Jak dotkniesz to ukłuje, a jak dasz sobie spokój to i tak będzie zwracać na siebie uwagę... Jeszcze Forfang..
- Co Forfang?
- Gdybyś nie przylazł dziś i nie dzielił się radosnymi nowinami, to byłaby szansa na wyciągnięcie jej do kina, na zakupy, cokolwiek. - powiedział. - Wiem, że to nie fair w stosunku do Johanna, ale dobrze mi się z nią mieszkało, jak jego nie było. Przynajmniej lepiej się z nią porozumieć było można, a tak to łazi przy niej, ciągle zagaduje i głupi ma nadzieję, że z nią będzie.
- Chcesz mi powiedzieć, że nie cieszysz się z tego, że Johann ma dawcę? - spojrzał podejrzanie na młodszego Norwega. - Daniel, co jak co, ale przesadzasz.
- A od kiedy ty się taki poważny zacząłeś robić, co?
- Po prostu to chamskie, Tande.
Przekręcił oczyma. Bo Fannemel miał rację, jak zawsze. A on był zazdrosny i zły na swojego przyjaciela, choć ten nie robił niczego przeciw niemu..

~Carina~

Dziewczyna wraz z matką siedziała na korytarzu przed salą, w której leżał Forfang. Kurczowo zaciskała dłonie na krześle i biła się z wszystkimi myślami, jakie tylko siedziały w jej głowie. Jej matka zaś stała tyłem do niej, czytała jakieś ulotki, by na chwilę zapomnieć o dzisiejszym wydarzeniu. W sali lekarz rozmawiał z Johannem, którego, jak się okazało, stan uległ pogorszeniu. Blondynka bała się o niego, ale bała się też o to, że jej matka nie wyrazi zgody. Rozmawiała z nią na ten temat sporo czasu, nie miała jednak pewności, czy kobieta wyrazi zgodę, czy znów pokaże swojej córce, że nie ma serca na ludzką krzywdę. 

Po dwudziestu minutach z sali wyszedł lekarz. Uśmiechnął się przyjaźnie do siedzącej blondynki, a potem podszedł do jej matki i mówił do niej cichym, spokojnym głosem. 

Carina nie czekała na wiele i weszła do sali chłopaka. Leżał podpięty do kilku aparatur, których dźwięk raził w uszy. Wyglądał na wesołego, gdy ją zobaczył, ale za dobrze zdążyła go poznać, by nie zobaczyć bólu na jego twarzy. Pierwsze co zrobiła to mocno ścisnęła jego dłoń i nachyliła, by ucałować go w policzek. Zdziwiło ją to, że chłopak odkręcił głowę w drugą stronę i milczał. 

- Panie Forfang. - powiedział lekarz. Dziewczyna w osłupieniu usiadła na stojącym obok łóżku i zerknęła na swoją matkę, która nie wiedziała jak ma się zachować. - Pani Lauro, to właśnie Johann. Johann jest chłopakiem, który niezwłocznie potrzebuje serca. - dodał. Szatyn uśmiechnął się blado, lecz uśmiech zginął, gdy spojrzał na Carinę. Dziewczyna czuła, że coś jest nie tak, że jego zachowanie nie jest takie, jakie być powinno. 

- Dzień dobry. - powiedział słabym głosem. 

Lekarz, Johann oraz jej matka oddali się rozmowie na temat jego stanu zdrowia, wszystkich formalności związanych z oddaniem mu serca Tobiasa. Ona zaś nie słuchała ich, lecz swojego wewnętrznego głosu, który przyprawiał ją o wyrzuty sumienia, a także ganił za całe jej zachowanie. 

- Zgadzam się. - stanowczy głos kobiety oderwał ją od zamyślenia. - Jestem ci to dłużna za to, że byłeś przy mojej córce, gdy ja zawaliłam na całej linii. - kobieta ścisnęła jego dłoń i tłumiąc w sobie płacz - wyszła. 

- Będzie dobrze, panie Forfang. - dodał mężczyzna i ruszył w pogoń za matką Cariny. 

- A ty co? - zwrócił się do niej. Spojrzała na niego. - Gdzie zgubiłaś Daniela? - zapytał. - Już ci się znudził i postanowiłaś, że wracasz do punktu wyjścia? 

- Johann, dlaczego...

- Wiem, że go kochasz. - wyznał szeptem. 

- Nie kocham go. - odparła.

- Dlatego nie odwiedziłaś mnie ani razu przez trzy dni? Dlatego sam Fannemel opowiadał mi o tym, jak Tande cię zachwala? Dlatego sam Daniel miał mnie gdzieś i nawet nie napisał esemesa? 

- Johann, proszę cię..

- Ja też cię proszę, Carina. - westchnął. - Zniknij z mojego życia raz na zawsze...

Od autorki:

Moje miłe panny ^^ tak więc to jest ostatni rozdział tego opowiadania.. Czeka nas już tylko epilog i rozstanie z panną Cariną, zakochanym Johannem i niezdecydowanym Danielem. 

Miłego czytania i do napisania!

Buźka ;*

PS. Chciałabym Was serdecznie zaprosić na nowe opowiadanie pt. "jego spojrzenie...", na którym pojawił się pierwszy rozdział. W głównych rolach: Maciek Kot, Krzysiek Biegun, Krzysiek Miętus, Bartek Kłusek i Klemens Murańka! ;*
Będzie się działo.

_________________________________________