10. Johannku, ciocia przyszła!

~Carina~

Miłe jest uczucie, gdy wiesz dla kogo żyjesz i po co to robisz. Gdy druga osoba zapewnia cię codziennie o swoich uczuciach, gdy wysyła miliony słodkich esemesów, gdy dzwoni tylko po to, by usłyszeć twój głos. Jeszcze milej jest żyć ze świadomością, że ta osoba kocha tylko nas i gdy zapewnia, że jest się dla niej najważniejszym, to to jest prawdą. Jednakże słodkie do przesadności życie może trwać w nieskończoność tylko w bajkach Walta Disneya. Tylko tam książę kocha swoją księżniczkę, nie zdradza jej, nie oszukuje i żyją sobie za pieprzonymi siedmioma górami, lasami i rzekami. Carina siedziała właśnie na parapecie i patrzyła w oświetlone przez księżyc niebo. Łzy na jej policzkach błyszczały od jego przeraźliwego blasku. Starała się układać wszystkie myśli i ogarniać uczucia jakie teraz władały jej ciałem. Była to złość, zawód, ból, wszystkiego po trochu. Dziewczyna wciąż nie mogła uwierzyć w to, że została zdradzona, że była oszukiwana. I choć nie miała pewności, że wszystkie te przypadki wskazywały na jej ukochanego, to gdzieś w głębi duszy czuła, że to właśnie o niego chodzi. Świadomość, że załamała ją jego śmierć, gdy ten karmił ją kłamstwami bolała jeszcze bardziej.

Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypieniem i stanął w nich blondyn. Nieśmiało wszedł do środka, a całe światło wpadające z korytarza do ciemnego pokoju natychmiast zgasło i znów wszystko stało się takie puste, smutne, ciemne. Popatrzyła na niego załzawionymi oczyma. Podszedł bliżej, a następnie podał jej kubek ciepłej herbaty, którą dla niej przygotował chwilę wcześniej. Bez słowa przysiadł się obok niej, gdy zrobiła dla niego miejsce na parapecie. 

- Skąd go znałeś? - zapytała cichym, dość słabym głosem.

Wypuścił z ust powietrze, zacisnął pięści na kolanach i schylił głowę. 

- Kumpel polecił mi go, bo nie był drogi. Sprowadzał takie dragi na jakie tylko miało się ochotę, a przy okazji brał za to śmieszną kasę. - wyznał. - Na początku kupiłem trochę, żeby lepiej nam było bawić się na sztywnych bankietach, potem wciągnęło nas jak cholera i chcieliśmy więcej, a dla Martina nie było to problemem.. 

- Dużo o nim wiedziałeś? 

- Jakoś specjalnie się nie zakumplowaliśmy. Nasze relacje ograniczały się do tego, że on miał towar i go przywoził, a ja płaciłem, coś tam pogadaliśmy i tyle.

- Wiedziałeś?

- O czym? 

- Wiedziałeś, że był moim chłopakiem? - przeniosła smutne spojrzenie na blondyna. 

Pokręcił głową.

- Nie miałem pojęcia, że taki koleś jak on może mieć taką dziewczynę.. - powiedział. - Był ćpunem z prawdziwego zdarzenia, czasami wyglądał jakby wstał z grobu. - dodał. - Zresztą szybko umarł i każdy myślał, że to od prochów.

- Był chory. Rak trzustki. - odpowiedziała. - Sądzisz, że marnowałby resztki zdrowia dla brania jakiegoś świństwa? On nie chciał umierać, nie skracałby swojego życia narkotykami.. - z jej oczu znów wypłynęło kilka słonawych łez. Otarła je skrawkiem rękawa od swetra po czym ujęła w dłonie ciepły kubek i napiła się łyka ciepłej herbaty z miodem i cytryną. 

- Johann opowiadał mi co nieco o tobie, gdy cię poznał, wspominał imię twojego chłopaka, ale za nic w świecie nie przyszłoby mi na myśl, że to on... Gdybym wiedział...

- To co? Wyrwałbyś go z grobu? Powiedział mi o wszystkim, by mnie dobić jeszcze bardziej? - przerwała mu. 

- Zrobiłbym wszystko, byś się nie dowiedziała o tym w taki sposób. - odpowiedział. - Dowiedziałaś się o tym z tej kartki, prawda? - skinęła głową.

- Mieliście się spotkać w przeddzień jego śmierci. - skwitowała. - Po co?

- Mieliśmy pogadać o tym, że kończę z jego usługami. Chciałem się wyrwać z tego gówna i przy okazji wyrwać też chłopaków. - powiedział. 

- Spotkaliście się?

- Nie. - zaprzeczył. - Trener zgarnął mnie na dodatkowy trening i napisałem mu, że przełożymy to na następny dzień.. Tylko, że... 

- Umarł. - dokończyła. 

- Przepraszam cię. - popatrzył na nią błyszczącymi oczyma. - Przepraszam... - wyszeptał, zsuwając się z parapetu po czym powoli ruszył w kierunku drzwi. 

Carina bez namysłu wypowiedziała jego imię, na co się odwrócił. W blasku księżyca dostrzegła kilka łez na jego policzkach. Podeszła więc do niego, stanęła na przeciwko i kciukiem otarła słone krople. Stali tak przez chwile patrząc się na siebie. Ona z zapłakaną twarzą, po której wciąż płynęło kilka mokrych stróżek. On ze świecącymi oczyma i lekko wilgotnymi policzkami. Można by rzecz, że wyglądali niczym para dzieciaków z tandetnego serialu. Chłopak po chwili mocno ją do siebie przytulił, ucałował w czubek głowy. Niepewnie objęła go dłońmi w talii i wtuliła w jego tors. Czuła się bezpiecznie, dobrze i miała świadomość, że wyrzuty sumienia już nie są na miejscu. Dlatego po chwili wspięła się na palcach i musnęła jego zaróżowione, ciepłe wargi..

~Johann~

- Johannku, ciocia przyszła! - krzyknął wesoło blondyn, który dopiero co wszedł na salę. 

- Przepraszam pana, ale trwa obchód, więc proszę wyjść na korytarz. - pielęgniarka mierząca ciśnienie szatynowi przerwała swoją czynność i podeszła do Andersa. Na twarzy chłopaka pojawił się firmowy, zalotny uśmieszek. - To nie wesele. Tu zaproszeń nie ma, wypad. - wskazała na duże drzwi. Jęknął, kładąc na stołek siatkę z zakupami i opuścił grzecznie salę. - Dziwnych ma pan znajomych, naprawdę. - stwierdziła.

- Mówi pani o nim, czy o tym, co dziś po południu opłakiwał śmierć kota? - zapytał. 

- Jeden i drugi jest wybrykiem natury. - zaśmiała się. - Ale dobrze, że pan ma klaunów w swoim towarzystwie. To czasem odpręża i oddala od problemów. - kobieta po podaniu zastrzyka chłopakowi spakowała wszystkie rzeczy na tacę.

- Wiadomo coś? 

- Nie, ale proszę być dobrej myśli. - puściła mu oczko i wyszła.

Obciągnął rękawy koszuli po czym nasunął kołdrę do połowy brzucha i przetarł dłonią oczy. Tak bardzo chciał i wierzył w to, że może będzie dobrze, ale z każdą chwilą powoli tracił pewność. 

- Ale laska! - wrzask Fannisa sprowadził go na ziemię. Zerknął jednym okiem na wchodzącego przyjaciela i westchnął. - Jak nałykam się karmy dla kota tak jak ty to też będą mnie takie cizie obsługiwać? - wskazał kciukiem na przechodzącą na korytarzu daną pielęgniarkę i usiadł wygodnie na stołku. 

- Próbuj. - mruknął.

- Coś ty taki ścięty, jak jajko śniadaniowe trenera? - zapytał rozpakowując na stolik sok i kilka owoców. - Banany ci kupiłem. - powiedział. - Tylko do jedzenia, broń Boże do innych użytków. - poruszał zabawnie brwiami.

- Jaki ty głupi jesteś, Fannemel. - jęknął po raz kolejny dnia dzisiejszego. 

- Dość tych komplementów, bo się zarumienię! - przyłożył dłoń do policzka i zrobił minę w stylu Marylin Monroe. - Jak serducho? - zapytał. 

- Nijak. - mruknął. - Przynieś mi lepiej jakieś katalogi z trumnami, bo nie chcę być pochowany w byle czym. 

- W dupie ci się od tego paracetamolu poprzewracało, wiesz? - spiorunował go wzrokiem. - Jak będziemy cię chować to w jakimś odjazdowym naczyniu, a nie w trumnie! Chcesz się udusić? - zaśmiał się. - A tak serio...

- A tak serio to jesteś debilem i stąd wyjdź. - warknął Forfang. 

- Wyluzuj trochę, bo jak się pogniewam to kto ci będzie tyłek chronił przed trenerem? 

- W tym życiu się już raczej z nim nie spotkam. - odpowiedział. 

- A ja coś w kościach czuję, że spotkasz. - ponownie poruszał brwiami. - Stary, trzeba mieć nadzieję, że będzie dobrze! A ty leżysz na tym łóżku, jak fasolka, gapisz się na ten brudny sufit i głupiejesz! 

- Jasne. - skwitował. - Głupieje od kilku dni w szpitalu, a niżeli od kilku lat spędzonych z tobą. - uśmiechnął się ironicznie. 

- Po prostu mam wrażenie, że nie ma w tobie tamtego Johanna. - bronił się. 

- No popatrz ty się, wyszedł ze mnie i uciekł w cholerę. 

- Gdybym mieszkał w tobie to zrobiłbym to samo. - powiedział. - Optymizmu człowieku! Gdybym był jasnowidzem to przewidziałbym ci kiedy wejdzie doktorek i powie....

- Mamy dla pana dobre nowiny! - w sali rozniósł się głos starszego mężczyzny. Johann spojrzał na niego z zaciekawieniem, a także początkującym w nim szczęściem. Anders zaś podrapał się po głowie, zrobił jakąś zamyśloną minę i pstryknął palcami.

- Tak, właśnie to bym ci powiedział. - powiedział. - Ej, ale... Cholera, jestem wróżbitą! 

- Czy mógłby pan wyjść? Chcę porozmawiać z pacjentem. - lekarz zwrócił się do rozentuzjazmowanego Fannemela. - Czas odwiedzin skończył się dwie sekundy temu. - popatrzył na zegarek. 

- Dobra, dobra! Słuchaj doktorka, a ja do Daniela skoczę, ktoś musi mu powiedzieć. - krzyknął i tyle go widzieli.

Johann usiadł po turecku na łóżku, zerknął na mężczyznę. Słuchał go niczym małe dziecko swojego dziadka, gdy opowiada o swojej młodości. Był szczęśliwy, bo to oznaczało, że dostał od losu nową szansę. A tej szansy nie mógł zmarnować i przysiągł sobie, że gdy wszystko będzie dobrze, on będzie starał się pokochać Carinę swoim nowym sercem...

~Carina~

Było około siedemnastej, gdy w całym domu aż dudniło do szaleńczego walenia w drzwi. Oderwała wzrok od składającego swój telefon Daniela i spojrzała na owe drzwi. Wymieniła znaczące spojrzenie z blondynem, który wzruszył ramionami, więc wstała i udała się otworzyć.

- Daniel, no ile można... - zaciął się Fannemel i wypowiedział nieme wow. - Macie może jeszcze z jeden wolny pokój? Mieszkania szukam. - zlustrował od góry do dołu blondynkę i przestąpił próg mieszkania. Dziewczyna zaśmiała się pod nosem i zamknęła drzwi, zaś chłopak zdjął kurtkę i udał się do salonu. - Cześć blondyna, co tam słychać? Stare baby nie chcą zdychać? - rzucił się na kanapę obok niego.

- Jak zwykle zabawny. - stwierdził. - Czego chcesz? Pieniędzy? Nie mam. 

- No dobra, ja wiem, że zawsze przychodzę do ciebie, jak trzeba mi pieniędzy na to i owo... Ale dzisiaj dobre wieści niosę! 

Blondynka usiadła na swoim wcześniejszym miejscu i spojrzała na zwisającego głową w dół Fannemela. Przez myśl przeszło jej, czy ten chłopak kiedykolwiek przestał się cieszyć z byle czego i udawać głupka. 

- Alex daje nam wolne? - zapytał Tande.

- Pudło.

- Znalazłeś sobie dziewczynę? - tym razem zapytała Carina.

- Jeśli masz na myśli siebie to tak. - puścił jej oczko. - Zgadujecie dalej? 

- Nie. - powiedzieli chórem.

- Jest serce dla Johanna. - powiedział.

Na twarzy blondyna pojawił się szeroki uśmiech i przemknął po niej jakiś cień ulgi. Carina zaś skupiła wzrok na niemym punkcie w szklanym stoliku. Cholernie się cieszyła, była to jedna z najlepszych wiadomości w ostatnim czasie. 

Dźwięk jej telefonu sprawił, że wyrwała się z zamyślenia. Odebrała, nie patrząc na wyświetlacz. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza, ale po chwili usłyszała zapłakany głos swojej matki.

- Tobias nie żyje...

Od autorki:

Chyba za bardzo Was rozpieszczam tym szybkim dodawaniem rozdziałów, ale co tam! Łapcie szczęśliwą (chyba) 10,  a ja życzę miłego czytania! 

PS. czy u Was też zapowiada się zimowa Wielkanoc? ;o

Wesołych Świąt życzę wszystkim ;*