9. Przepraszam cię za wszystko.

~Carina~

Mała dziewczyna trzymała w jednej rączce pluszowego misia, a drugą kurczowo trzymała się maminej dłoni. Pierwszy dzień w przedszkolu był dla niej nie lada wyzwaniem i każde najmniejsze spojrzenie obcych osób sprawiało, że miała ochotę się rozpłakać. Mała blondyneczka puściła dłoń matki i nieśmiałym krokiem weszła do sali, gdzie bawiło się bodajże dziesięcioro dzieciaków, a reszta okupowała krzesełka oglądając bajkę. Rozejrzała się. Wszystko było inne, kolorowe, zupełnie różniło się od jej życia oraz pokoiku, który był mały, nie walało się w nim od zabawek i nie pałało od niego optymizmem. I nagle w sali zgasło światło, a ona zaczęła bać się jeszcze bardziej. Słyszała dziwne szepty, zimne powiewy przyprawiały ją o drżenie. Za wszelką cenę wołała swoją matkę, której nie mogła dostrzec w ciemnościach. "Mamo, mamo, mamo" powtarzała niczym mantrę. Usiadła w miejscu, w którym stała, przytuliła misia i otarła łezki spływające z policzków. A wtedy obok pojawiła się dziwna postać ubrana w dziwne, podarte i stare ubrania. Jej oczy były trupio niebieskie, zimne dłonie zacisnęły się na nadgarstkach dziewczynki. Wtem w oddali zaświeciło się światło, w którego stronę podążała wraz z tajemniczą osobą. Miała nadzieję, że to jej mama. Zaufała jej. Przeszły przez łunę światła, a wtedy stanęła przed lustrem. Wielkim, ozdobionym złotą ramą lustrem, w którym to odbijała się jej osoba ubrana w białą suknię, welon. Czuła się szczęśliwie, a zarazem dziwnie. Jeszcze dziwniej poczuła się, gdy ujrzała idącego w jej stronę mężczyznę. Był coraz bliżej, słyszała coraz głośniejsze kroki, oddech. Stopniowo odsłaniał swą twarz spod czarnej maski karnawałowej. Jej serce przyśpieszyło, nogi zmiękły.
- Martin.. - wyszeptała wyciągając w jego stronę dłoń. 
- Przepraszam cię za wszystko. - odpowiedział również szeptem, ucałował jej skroń i rozpłynął się, jak kamfora...

Ze snu wyrwał ją trzask drzwi wejściowych. Oderwała twarz od miękkiej poduszki i przekręciła się na plecy. Serce waliło nierównomiernie, a przed oczyma widziała twarz Martina. Słowa, które zostały wypowiedziane we śnie wciąż chodziły po jej głowie. Na początku była wdzięczna, że wyrwała się ze snu. Lecz z drugiej strony, gdyby się nie obudziła to może znalazłaby odpowiedź za co takiego została przeproszona.
Dziewczyna zrzuciła z siebie zielony koc, po czym opuściła swój pokój w celu udania się do kuchni i napicia się szklanki wody, której potrzebowała, by nawilżyć zaschnięte gardło. W pomieszczeniu aktualnie znajdował się blondyn. Siedział, a raczej w połowie leżał na stole i mruczał coś pod nosem. Wyjęła z szafki szklankę najciszej jak tylko się dało, ale naczynie wyślizgnęło się z jej rąk i z hukiem upadło na podłogę, roztrzaskując się na milion kawałeczków. Zaklęła pod nosem i zabrała się za zbieranie kawałków szkła.
- Pokaleczysz się. - usłyszała ciepły głos Daniela tuż nad nią. - Ja to pozbieram. - dodał nachylając się.
- Zostaw to. - warknęła. - Nie jestem dzieckiem, dam sobie radę. - wyrwała z jego rąk zmiotkę i nerwowo zabrała się za zmiatanie odpadów. - Myślałam, że seks w ciąży jest niedopuszczalny. - dodała po chwili namysłu. Jej ton głosu sprawił, że Daniela przeszły ciarki. Jeszcze nigdy nie słyszał u niej takiej ironii pomieszanej ze złościć. Natomiast dziewczyna była obojętna na wszystko, chciała tylko w jakiś nieznaczny sposób dać mu znać, że nie było jej miło, gdy musiała tego słuchać. - W sumie seks z osobą, której się nie kocha jest jak dupczenie się z dziewczyną lekkich obyczajów, czyż nie? - uśmiechnęła się.
- Przestań. - powiedział cicho.
- Zastanawiam się, czy facetom staje na widok każdej laski, czy..
- Przestań! - podniósł głos.
Dziewczyna zamilkła. W pomieszczeniu słychać było tylko wrzucanie szkła do woreczka. Kiedy skoczyła wstała, on tak samo. Odwróciła się, by położyć zebrane szkło na blacie, a wtedy on przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Była zdziwiona, zła na niego, ale było jej dobrze w jego objęciach.
- Puść mnie. - warknęła wyrywając się z uścisku blondyna i zostawiła go samego w kuchni..

Było około osiemnastej, kiedy Daniel wyszedł na spotkanie z kolegami, a ona w końcu mogła poczuć się swobodnie. Po tym, co się stało, jakoś nie mogła odnaleźć się w jego towarzystwie. Na dodatek obrzydzał ją fakt, że jeszcze kilka godzin temu była tutaj jego dziewczyna, a on poszedł z nią do łózka jak gdyby nigdy nic. Westchnęła, osuwając się na miękką kanapę i wzięła do rąk zeszyt. Miała zamiar pouczyć się trochę przed zbliżającymi się wielkimi krokami egzaminami. Postanowiła, że wyprowadzi się od chłopaków zaraz po ich zdaniu,  a tym samym podziękuje im za wszystko i na zawsze zniknie z życia. Po prostu. Żeby było łatwiej i jej, i chłopakom.
Jednakże kilkanaście minut później stało się tak, że dziewczyna potrzebowała kilku zakreślaczy i czystą, białą kartkę. Nie chciała, ale musiała, więc wstała i udała się do pokoju blondyna, u którego dostrzegła kiedyś komplet potrzebnych jej pisaków. Uchyliła drzwi, skrzywiła się na widok rozwalonego łóżka, a w jej głowie zaświtała wizja tego, co się na nim działo. Nie chciała o tym myśleć, ani tego oglądać. Podeszła do szuflady w biurku, w którym miała nadzieję, że znajdzie to co chce i otworzyła ją. Prócz opakowania pisaków było tam jeszcze kilka ołówków, drobnych monet oraz małych, zapisanych karteczek. W momencie, gdy wyciągała markery do upakowania przyczepiła się jedna z karteczek. Z ciekawości wzięła ją do rąk zaraz po odklejeniu.

Martin Solberg

Carl berner-kjelleren

11.10.2014, godz. 16

Usiadła na krześle, gdyż przeczytanie imienia i nazwiska wywołało u niej wspomnienia. Bolesne wspomnienia. Od razu pomyślała, że tutaj chodziło o jej chłopaka, ale w Norwegii na pewno znalazło by się kilku innych osób, które nazywają się tak samo. Jednak zastanawiało ją jeszcze coś, a mianowicie data. Przeddzień śmierci jej ukochanego...

~Daniel~

- Wpadłeś po uszy, stary. - skwitował nieźle podpity Fannis, po czym wystawił dłoń i zawołał kelnerkę. Blondyn przeniósł wzrok na podążającą w ich stronę długonogą, czarnowłosą piękność ubraną w dość skąpy strój. Uśmiechnął się. - Jeszcze raz to samo. - powiedział Norweg, a dziewczyna pokiwała głową i odeszła. Jeszcze przez moment obaj patrzyli na jej półnagi tyłek i ślinili się, jak wygłodniałe psy. - Ale mówisz, że zazdrosna była? - zmienił temat.

- Na taką wyglądała. - odpowiedział.

- Czyli, że pewności nie masz.

- Fannemel, jak ty męczysz. - jęknął.

- Pomagam. - poprawił go. - No to weź laskę na Karaiby, zafunduj jej masę atrakcji, a sama ci do łóżka wskoczy. No i jaki ty problem masz?

- Nie chce, żeby wskoczyła mi do łóżka, tylko żeby zobaczyła, że mi na niej zależy. - wybełkotał.

- Doprowadzisz ją do orgazmu trzy razy w jedną noc, to zobaczy to na bank. - zaśmiał się Anders. 

- Gdybym wiedział, że będziesz dawał seks porady to poprosiłbym o pomoc Stjernena. - mruknął Daniel, zasłaniają twarz dłońmi. 

- Stjernen ma żałobę. - powiedział. - Nic, a nic by ci nie doradził. Ale masz mnie staruszku i wujek Fannemel na wszystko zaradzi. - Fannis klepnął go z całej siły w plecy tak, że się wyprostował i skrzywił. - A teraz uśmiech na mordę i kultura, bo pani z piwem idzie. - dodał. 

~Johann~

- Panie Forfang.. - lekarz na siłę starał się uspokoić rozhisteryzowanego Norwega. - Niech pan się nie załamuje, trzeba żyć...

- Niech się pan zamknie. - warknął Johann. - To nie może być prawda... - powiedział sam do siebie. - Nie.. - pokręcił głową siadając na łóżku.

- Poprosiliśmy psychologa, by porozmawiał z panem na ten temat i przedstawił wszystkie plusy..

- Plus?! Jakie masz pan tutaj plusy? - krzyknął. - Co jest fajnego w tym, że umieram?! 

- Nie umiera pan..

- Jeszcze. - skwitował.

- Szukamy dawcy, jest pan pierwszy na liście oczekujących. Naprawdę ma pan wielkie szanse na wyleczenie swojego serca. - powiedział lekarz.

Johann pokręcił głową niedowierzając w jego słowa. Był świadom tego, że to koniec. Był przekonany o tym, że umrze. Bo mało co słyszy się o ludziach, którzy doczekali się przeszczepu serca. Zakochanego serca, pomyślał. 

- Ile mi zostało? - zapytał.

- Nie mogę panu mącić w głowie...

- Ile mi do cholery jasnej zostało czasu! - ponownie uniósł głos, a biedny doktor aż skulił się na krześle widząc furię wymalowaną na twarzy chłopaka.

- Gdyby przyszedł pan na badania miesiąc wcześniej to może udałoby nam się jakoś...

- Przejdź pan wreszcie do konkretów, dobra? 

- Niespełna dwa miesiące. - odparł mężczyzna.

W jego głowie pojawiła się wizja jego własnego pogrzebu, płacząca Carina, smutny Daniel, szczęśliwa z tego powodu rodzina oraz cała kadra, która na moment przestała bawić się w bandę dzikusów. Zaśmiał się, gdy wewnętrzny głos zaczął naigrawać się z jego idealnego ostatniego pożegnania. Nawet przez chwilę siedział na łóżku i uśmiechał się do podłogi. Czemu? Nie wiedział. Lecz po chwili pokręcił głową i wybuchł płaczem, powtarzając co chwila, że nie chce umierać...

~Daniel

Przestąpił próg mieszkania, po czym zapalił światło i zdjął kurtkę. Po chwili usłyszał dochodzącą z salonu rozmowę. Niepewnym krokiem udał się do pomieszczenia i zobaczył Carinę, a przy jej boku siedzącą Annikę. Obie śmiały się wniebogłosy i popijały wino z butelki. Chłopak bez namysłu podszedł do swojej dziewczyny i wyrwał jej butelkę, gdyż stanowczo był przeciwny piciu alkoholu w ciąży.

- No ej! - oburzyła się brunetka. - Nie ruszaj tego. - na siłę starała się wyrwać zabraną rzecz z jego rąk, lecz na darmo. Odstawił butelkę na szafkę i popatrzył na chichoczące dziewczyny. 

- Nie pozwolę ci na trucie naszego dziecka. - powiedział ostro.

- Mojego dziecka, Danielku. - zaśmiała się. - Mojego.

- Sama sobie go nie zrobiłaś. - powiedziała Carina. - Chociaż cholera cię wie, co ty potrafisz. 

- Ann, chodź do mojego pokoju, położysz się. - powiedział spokojnie.

- Tak Danielku, dziecko nie jest twoje tylko moje... - przerwał jej nagły napad czkawki. - moje i takiego jednego przystojniaka. - dodała.

- Stanowczo za dużo wypiłaś. - stwierdził podchodząc do dziewczyny. 

- Zdradziłam cię z twoim dilerem, skarbie. - powiedziała. - Pamiętasz? Głupie pytanie, kto by nie pamiętał Martina! 

Spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem, choć była w stanie lekkiego upojenia alkoholowego, to jakieś wątpliwości zaczęły go dopadać. Przypomniał sobie czasy, gdy okazyjnie kupował od mężczyzny rozweselające proszki dla siebie i kolegów oraz moment, gdy przedstawił go swojej dziewczynie. Powinien był zadać sobie pytanie, czy byłaby do tego zdolna, ale nie musiał, bo znał odpowiedź i była ona twierdząca. Gorzej jednak zdziwiła go reakcja blondynki, która popatrzyła na ich dwójkę z szokiem w oczach i po chwili wybiegła z pomieszczenia..

Od autorki:

Cześć i czołem! Rozdział jako taki jest.

Jeszcze około dwóch/trzech i żegnamy się z tą historią, wiecie? :/ 

BTW: kto z Was wybiera się na LGP, skąd dokładnie i czym? :)

Wszystkiego Najlepszego dla tego oto Pana ;)